Tegen het racisme van de regering!

Ongeveer een twee weken geleden kwamen fans van de Israelische club Maccabi naar Nederland in verband met een wedstrijd tegen de Amsterdamse Club Ajax. Onder hen waren (voormalige) agenten van de Mossad (isrealische ‘geheime dienst’) en (voormalige) IDF soldaten. Een week lang terroriseerden zij Amsterdam. Ze rukten Palestijnse vlaggen uit ruiten, sloegen mensen die keffiyehs droegen in elkaar, en bedreigden inwoners van Amsterdam met racistische uitspraken, waaronder ‘we komen je moskee platbranden’.

De politie heeft hier niets aan gedaan; sterker nog, de politie heeft de Maccabi fans beschermd voor de gevolgen. In een geval waar Maccabi fans een taxichauffeur lafhartig aanvielen, schoot de politie hen te hulp toen hun de grond te heet onder de voeten werd.

Nadat Maccabi 5-0 geklopt werd door Ajax, kwamen de fans de Arena uit om te rellen. De Maccabi fans waren onder andere gewapend met messen. De demonstranten die zich hier hebben tegen verzet, worden nu afgeschilderd als antisemitische terroristen, wat een testament is van de walgelijke toewijding van de Nederlandse politiek en media aan israel, ten koste van de eigen inwoners.

Demonstratieverbod Als reactie op de beschuldiging van demagogische rechtse partijen dat de Gemeente Amsterdam te weinig zou hebben gedaan aan dit ‘antisemitische geweld’ kondigde de gemeente een demonstratieverbod af.

Daarnaast was er in de politiek en media een werkelijke uitstorting van racistische retoriek. Het ‘integratie’ argument werd uit de kast getrokken, en zelfs de ezel die zichzelf ‘koning van ons land’ noemt, schoot het zionistische tuig te hulp.

Het gevolg hiervan was een zeer begrijpelijke golf van demonstraties en rellen. De inwoners van Amsterdam namen er aanstoot aan dat zij werden aangemerkt als de boosdoeners. Om nog niet te spreken van het feit dat fundamentele democratische rechten werden ontnomen, in naam van ‘het laten terugkeren van de rust’. Rust voor wie precies?

Politiegeweld tijdens demonstraties De politie voelde zich tijdens deze periode heel vrij om publiekelijk geweldloze demonstranten neer te slaan, met minimale gevolgen. In de media is hier bijna geen aandacht voor geweest. Door de socialistische media outlet ‘Left Laser’ werd een filmpje gepubliceerd waarin duidelijk te zien was dat een hoofddoek-dragende vrouw hard op haar hoofd geslagen werd, en vervolgens bewusteloos neerviel.

De Amsterdamse driehoek had het gore lef om te beweren dat ze ‘gevallen’ was, en dat de agent slechts een ‘slaande’ beweging in haar richting maakte. Deze bewering was volstrekt absurd, gezien de vrouw naar achteren viel, maar een wond had op haar voorhoofd.

Nadat aanvullend beeldmateriaal naar buiten kwam, waarin duideljk te zien was vrouw op haar hoofd geslagen werd, kwamen de autoriteiten met verklaringen waarom deze onschuldige vrouw de klap verdiend had, na eerder hier glashard over te hebben gelogen. Deze vrouw, die niets verkeerd heeft gedaan, en niet eens onderdeel was van de demonstratie, houd waarschijnlijk levenslange schade over aan deze klap, en toch weigert de Amsterdamse driehoek verantwoordelijkheid te nemen.

Maar dat is niet alles. Recentelijk werd er door Middle East Eye een filmpje gepubliceerd, waarin twee demonstranten vertelden over de manier waarop zij gebrutaliseerd waren door de politie. Naast hun getuigenis, toonde Middle East Eye beeldmateriaal dat was gemaakt door aanwezigen.

Nadat vreedzame demonstranten bestuurlijk verplaatst zouden worden van de Dam naar het Westerpark, besloot de politie last-minute om van plan te veranderen. Dit ging direct in tegen de vordering die zij hadden verkondigd op de Dam.

Een andere bus werd ergens op een parkeerplaats buiten Amsterdam vrijgelaten, nadat zij hadden gehoord dat ze waren aangehouden. Hierdoor ontstond er verwarring onder de demonstranten. Een paar demonstranten bleven om deze reden bij de bus, en vroegen de politie herhaaldelijk wat er aan de hand was, zonder dat zij hier antwoord op kregen.

In de daarop volgende momenten arriveerden er busjes ME’ers, die zeiden tegen de demonstranten dat ze moesten ‘rennen’. Vervolgens renden de ME’ers achter de demonstranten aan, en sloegen hen, geheel zonder reden.

De getuigenis in kwestie betreft twee personen, die elkaar achtereenvolgens probeerden te beschermen tegen de politie. Ze gaven aan dat de politie alle redelijkheid voorbij was, en dat zij vreesden voor elkaars leven. Gelukkig was de ene in staat om de ander mee te slepen, terwijl zij zelf klappen ving, zodat ze uiteindelijk wisten te ontkomen. Een met een verwonding aan het hoofd.

De beelden en de verschillende getuigenissen wijzen op een liefde voor geweld aan de kant van de politie. Zodra de journalisten op de Dam uit beeld waren, besloot de politie op een ordinaire, laffe en lage manier ‘te gaan jagen’ op demonstranten die geen enkele manier hadden om zichzelf te verdedigen. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar wijzen er op dat de politie maar al te graag de repressie tegen de demonstranten ten uitvoer bracht.

Tegenstanders van dit perspectief kunnen makkelijk het tegendeel bewijzen door naar de massa’s, zeer principiele, politieagenten te wijzen, die solidariteit betuigt hebben met de demonstranten, het gedrag van hun collega’s afwijzen, en weigeren om op te treden tegen vreedzame demonstranten. Hier is uiteraard geen sprake van.

De reactie van de staat Verder hebben we de gevaarlijke reacties vanuit politiek Den Haag gezien op de gebeurtenissen van twee weken geleden, en op de Palestina beweging in het algemeen. Een motie met ronduit draconische maatregelen heeft recentelijk doorgang gevonden. Onder anderen Yesilgöz, Stoffer en Van der Plas roepen in verschillende moties op organisaties die verbonden zijn met de strijd voor Palestijnse bevrijding in de gaten te laten houden en zelfs op terreurlijsten te zetten. Dit zou dramatische gevolgen kunnen hebben voor mensen die zich hard maken voor Palestina. Verzet wordt de kiem in gesmoord en iedereen die wil vechten tegen genocide riskeert in de toekomst misschien wel een CTER-registratie (Contraterrorisme, Extremisme en Radicalisering).

Er moet worden benoemd dat deze maatregelen voornamelijk een racistische aanval zijn op Marokkaanse en Turkse Nederlanders. Voor de heersende, door en door racistische partijen, is deze strategie ‘twee vliegen in één klap’.

De politiek waarbij een bepaalde bevolkingsgroep als een zondebok wordt aangewezen voor alle maatschappelijke problemen, haalt de aandacht af van de constante bezuinigingen en afbraak van sociale zekerheid. Door een ‘vijand’ te creëren, leiden ze de aandacht af van zichzelf.

Racisme en de staat Friedrich Engels zei dat de staat in de laatste instantie ‘een bende gewapende mannen is’. Dat deze stelling waar is, blijkt vooral op het moment dat massa’s arbeiders de autoriteit van de staat openlijk uitdagen.

De repressieve maatregelen zijn een logisch gevolg hiervan. De demonstraties en rellen die ontstaken als gevolg van het demonstratieverbod in Amsterdam bieden een hoopvol perspectief; het toont dat groepen in de Nederlandse arbeidersklasse bereid zijn om in verzet te komen als hun rechten worden ontnomen.

Deze gebeurtenissen zullen, naarmate het kapitalistische systeem zich in steeds slechter vaarwater bevindt, alleen maar toenemen. Het is dus niet voldoende om het probleem te benoemen, en de onderliggende oorzaken aan het licht te brengen.

Het is van belang dat de beweging lessen leert van deze ervaringen, zodat er een effectieve strijd kan worden gevoerd tegen de staat, en bij uitstek het kapitalistische systeem. Dit is alleen mogelijk met de vereniging van de klasse. Uit deze ervaringen is gebleken dat racisme een zeer belangrijke verdelingsfactor is.

Conclusie Er is te weinig werk verzet om racisme te bestrijden. Linkse ‘grotendeels witte’ organisaties hebben dit onderwerp te laag op de lijst van prioriteiten staan.

Het is tijd om af te rekenen met deze verwarring en de daad bij het woord te voegen. De komende periode moet er solidariteit worden georganiseerd voor de Marokkaanse en Turkse gemeenschap, die zwaar getroffen zullen worden als de maatregelen ook uitgevoerd gaan worden door de overheid. Daarnaast zal er meer scholing moeten worden gegeven over racisme. Organisaties zullen meer moeten doen om af te rekenen met vooroordelen, zowel binnen als buiten de organisatie.

Tenslotte moet er een strijdbare boodschap worden uitgedragen. Wij moeten laten zien dat we ons er niet bij zullen neerleggen dat Nederlanders die Amsterdam hebben verdedigd bedreigt worden met uitzetting! Wij laten ons niet intimideren door de politie! Wij zullen aan ‘premier’ Schoof laten merken dat de Nederlandse arbeidersklasse zich niet laat kennen!