MAYDAY - ONZE KLASSE BOUWT EEN STORMRAM

Vandaag is het 1 mei. Wereldwijd staat deze dag bekend als de feestdag van de arbeidersklasse waarop socialisten, communisten, anarchisten, vakbonden en hun sympathisanten zij aan zij de straat op lopen en hun solidariteit met elkaar tonen.

Ook ROOD heft vandaag zowel een glas, als een vuist om stil te staan bij de vooruitgang van de werkende klasse.
Waarom wordt de arbeidersklasse precies op 1 mei gevierd? Wat is de geschiedenis van de Rotterdamse arbeidersklasse? En waarom blijven wij tot aan de dag van vandaag “Mayday” vieren?

De oorsprong van 1 mei

Om een duidelijker beeld te krijgen van hoe 1 mei is begonnen moeten wij teruggaan naar het jaar 1886.

Miserabele werkomstandigheden en te lange werkdagen zorgden bij de Amerikaanse werkende klasse voor frustratie en honger. Daarom besloten Amerikaanse arbeiders in het hele land op 1 mei 1886 de invoering de acht-uren-werkdag. De protesten en manifestaties verliepen grotendeels vreedzaam.
Op 3 mei 1886 hield August Spies, de publicist van de Arbeiter-Zeitung in Chicago, een speech bij de Haymarket in Chicago. Op dezelfde avond escaleerden de protesten en vond er een gewelddadige confrontatie plaats tussen de demonstranten in Chicago en de Amerikaanse politie, waardoor twee arbeiders overleden.
De geweld ging op de volgende dag door. Toen een onbekende een bom midden in de menigte een bom liet ontploffen, vonden ongeveer 50 arbeiders en 6 politieagenten de dood.

Op het oprichtingscongres van de Tweede Internationale, die van 14 juli tot 21 juli 1889 plaatsvond, besloten de deelnemers om de gevallen kameraden van de Haymarket-protesten te eren en 1 mei officieel tot “internationale strijddag van de arbeidersklasse” te verklaren.

1 mei wordt tegenwoordig nog in veel landen als “Dag van de arbeid” gevierd. In landen zoals Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk is het zelfs een officiële feestdag.

Rotterdam als arbeidersstad

Een Rotterdammert zegt altijd wat hij denkt. De geschiedenis van de Rotterdamse werkende klasse documenteert de lef van onze mooie havenstad.

In 1889 verenigden zich Rotterdamse havenwerkers tot de “Rotterdamsche Bootwerkersvereniging” en dwongen na een staking van één week een hoger loon voor havenarbeiders af. De organisatie verwaterde echter vrij snel nadat de kapitalisten hun concessie deden.
1900 vond nog een poging plaats om het leven van Rotterdamse havenarbeiders fundamenteel te verbeteren. Dit keer eisden de Rotterdammers naast een hoger loon ook minder nachtwerk, kortere werkdagen en minder werk op zondagen. De protesten leverden geen materieel succes op, hoewel er meer aandacht was getrokken naar de wens van de arbeiders. Kortere werkdagen en een betere behandeling werden vrij snel de morele norm.

Door het werk Hendrik Spiekman, die in 1901 als eerste socialist naar de Rotterdamse gemeenteraad werd verkozen, vond de Rotterdamse werkende klasse nieuwe een nieuwe organisatiekracht en tactiek.
Spiekman pleitte voor het opbouwen van een “weerstandskas” als een krachtige manier van onafhankelijke organisatie van arbeiders tegen de kapitalisten en bezitters. Elke arbeider droeg 25 cent bij aan een gezamenlijk pot, waarvan 5 cent worden gebruikt om de organisatie/federatie zelf te bekostigen.
Op die manier konden Rotterdamse arbeiders onafhankelijk van de staat of hun onderdrukkers een sociaal vangnet creëren, wat hun een sterkere positie in onderhandelingen gaf.

Het hier en nu

Wij kennen het al te goed.

Terwijl zich economische misstanden vaker en vaker voordoen en een grotere kloof in onze samenleving veroorzaken, blijven we maar ons vertrouwen leggen in het kabinet dat hopelijk wat goede coalitie-deals en tijdelijke oplossingen kan aanbieden. Een jaar later verliezen deze kortstondige quick-fixes aan betekenis omdat de inflatie en de markt amok maken. Sociale reformen, die in het ene jaar gemaakt worden, zijn in het volgende jaar lang geen game-changer meer voor de gewone arbeider. Immers schieten de huizenprijzen naar de maan en zorgt een minimumloon van 10,34 voor geen enkele koopkracht. De jaren, waarin je met een weekendbaantje heel jouw opleiding kunt betalen, zijn ook allang voorbij.
Kapitaalbezitters (met bedrijven zoals Vestia) beïnvloeden actief de levensstandaard van de rest van de samenleving dusdanig dat geboren en getogen Rotterdammers het niet meer redden in de kapitalistische urbane dschungel. Ze worden gedwongen om elders te gaan wonen.

Het kabinet met zijn coalitie-politiek en de burgerlijke democratie bieden ons geen toekomst. Het parlement is al sinds jaren niet meer het antwoord op onze materiële problemen. Daarom is het belangrijk voor de werkende klasse om zich onafhankelijk te gaan organiseren.

Pas dan kunnen wij langdurige, maatschappelijke veranderingen afdwingen zoals de tegenstanders van de slavernij en de dappere fabriekarbeiders het lang geleden voor ons gedaan hebben.

Laten wij op 1 mei het socialisme, het communisme, de arbeidersklasse vieren. Laten wij de vakbonden vieren. Laten wij onze klasse vieren. De klasse, waar ook jij erbij hoort.

En als wij ergens tegenaan lopen? Dan bouwen we een stormram.