De Bode Arnhem: Ervaringen uit de brugbezetting in Wageningen

Dit artikel is gepubliceerd in de september editie van De Bode Arnhem. Wil je meer lezen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!

Toen ik voor het eerst aankwam bij de Brug, vier maanden geleden, voelde ik meteen dat ik onderdeel was van iets belangrijks. Er heerste een sfeer van samenhorigheid die ik nog nergens anders had gezien. Maar pas toen ik de mensen ontmoette begreep ik echt waaraan we begonnen waren. We protesteerden niet alleen tegen geweld en onrechtvaardigheid, maar waren ons aan het verzetten tegen een gebroken systeem, door iets nieuws, iets beters op te bouwen.

Het was zeker zwaar. Er waren slapeloze nachten, met angst, woede en onzekerheid. Er was een constante stroom aan mensen, op zoek naar antwoorden die we niet altijd hadden. We stuitten op weerstand, niet alleen van buitenaf, maar ook van binnenuit. We kregen te maken met psychologische burn-out, vermoeidheid en twijfel door het constant moeten verdedigen van onze standpunten en idealen.

Maar er waren ook mooie momenten, die alle uitdagingen de moeite waard maakten. We leerden over de Palestijnse en Arabische cultuur en kwamen in contact met tradities en geschiedenis waardoor onze toewijding aan de missie versterkte. We brachten nachten door als groep, brainstormend over nieuwe manieren om te leven, te denken, en ons te verzetten. We praatten niet alleen over de toekomst, we creëerden hem. Iedereen had een rol, en op dat moment waren we meer dan individuen; we waren een collectief, onderdeel van een grotere visie op vrede en gerechtigheid.

Maar na verloop van tijd begonnen mensen terug te keren naar hun "normale" leven. Sommigen voelden de aantrekking van de buitenwereld, anderen hadden behoefte om afstand te nemen van de intensiteit van de Brug. Ik hoop maar dat de filosofie van de Brug nog altijd in hen voortleeft.

Vaak zou ik willen dat ik kon uitleggen wat ik ben gaan inzien: Dat échte macht niet door het systeem wordt uitgegeven, maar vooral ontstaat wanneer je besluit verantwoordelijkheid te nemen over je eigen acties. Zoveel mensen kijken buiten zichzelf voor richting, maar de Brug leerde me vertrouwen op mezelf en mijn eigen oordeel.

Zo nu en dan komen mensen ons bedanken voor wat we doen. Ze voelen zich aangetrokken tot de Brug omdat het vertegenwoordigt wat ze in de buitenwereld niet zien: Vrijheid, samenhorigheid, en het proberen van iets nieuws.

Nu de winter nadert, bereiden we ons voor door huizen te bouwen van hout en gerecycleerde materialen. We ontvangen mensen die verlangen naar avontuur of door de buitenwereld zijn afgewezen. De Brug is geen permanente oplossing, dat is het nooit geweest. Het is een overbrugging, een plek om te leren, te groeien, en de principes van eenheid, vrijheid en onafhankelijkheid tot leven te wekken.

Ik zie wel een leven na de Brug. Op een dag zullen we, met alles wat we hier hebben geleerd, laten zien wat de mensen vergeten zijn: Een manier van leven die respect heeft voor natuur, de mensheid en de banden tussen ons in. Maar voorlopig blijft de Brug ons thuis, onze missie, en een herinnering dat er hoop is voor een betere wereld.