22 juni 2021
ROOD NijmegenToen de Coronacrisis net toesloeg in Nederland in maart 2020 was de FNV bezig met het onderhandelen over een nieuwe CAO voor postbezorgers. Postbezorgers behoorden opeens tot de “essentiële beroepen” zoals gedefinieerd door het toenmalige kabinet en het RIVM. Hiermee gaf het kabinet aan dat postbezorgers een onmisbare functie in deze samenleving uitvoerden. Deze onmisbaarheid is ook gebleken uit de recordwinst die PostNL in 2020 heeft geboekt: niet minder dan 213 miljoen euro (1).
Net zoals bij andere essentiële beroepen was de algemene waardering voor postbezorgers niet merkbaar tijdens het vaststellen van hun arbeidsomstandigheden. De enige concessies die werden gedaan tijdens de CAO-onderhandelingen waren een minimale loonsverhoging (nog steeds onder de 14 euro) en een fleece vest. Een meerderheid van FNV-leden heeft dan ook tegen de nieuwe CAO gestemd.
Hoewel PostNL een publieke functie vervult, is het een particulier bedrijf en daarom onderhevig aan marktwerking. In de praktijk betekent dit dat het in het belang is van het bestuur om postbezorgers zo veel mogelijk uren te laten werken voor zo weinig mogelijk compensatie. De enige situatie waarin het bestuur werkelijk bereid zal zijn om toezeggingen te doen is als postbezorgers zich sterk genoeg weten te organiseren om deze af te dwingen.
Op dit moment is de organisatiegraad van de werknemers van PostNL nog niet zo hoog dat de FNV door middel van stakingen of andere grootschalige acties concessies zou kunnen afdwingen, en dus is er besloten om in het volgende halfjaar sterk in te zetten op het organiseren van postbezorgers. Na de ophef rond Niek Stam vorig jaar is het te hopen dat de FNV zich hier strijdbaar opstelt en laat zien dat organiseren tastbare voordelen met zich meebrengt, en dat vakbondslidmaatschap niet alleen goed is voor spek en bonen.