De KLM-staking en wat we ervan moeten leren

Op zaterdag 23 april brak er een staking los van 150 KLM-medewerkers met tientallen geannuleerde vluchten als gevolg. De staking was spontaan ontstaan doordat de bagage-afhandelaars de donderdag ervoor een mail hadden ontvangen waarin stond dat hun baan deels zou zijn uitbesteed aan een ander bedrijf, met mogelijk ontslag als gevolg. Daarnaast hadden de werknemers al tijden een hongerloon van 11,50 per uur, zonder uitzicht op een nabije loonsverhoging. De stakers hadden dus begrijpelijke redenen. Maar de reactie in de media was nogal eenzijdig. Zo werden er meerdere interviews gehouden met de vakantiegangers die hierdoor hun vlucht misten. Verder waren er meerderen die de stakers de schuld gaven. Deze manier van denken is fout, want een staking is bijna altijd de schuld van de werkgever. Dat komt omdat stakingen, als ze zijn gepland, simpele eisen hebben waar de werkgever dan akkoord mee kan gaan zodat een staking niet hoeft plaats te vinden. Als de staking spontaan is, zoals nu, dan heeft de werkgever hoogstwaarschijnlijk iets schadelijks gedaan zonder dat eerst met de werknemers te overleggen, zoals hier het geval was met de dreigende mail. Daardoor moeten de gedupeerden boos zijn op KLM, niet op de arbeiders. Deze staking liet weer zien hoe essentieel de taak van de stakenden is en hoe gemakkelijk een systeem, bestaande uit duizenden, in elkaar stort als een paar arbeiders besluiten te stoppen met werken. Wederom een mooi voorbeeld van de sterke onderhandelingspositie van de arbeider. De huidige vakbonden maken te weinig gebruik van deze positie, en daarom roept ROOD de arbeiders op om zich actiever te organiseren en zelf stakingen en andere acties op te zetten wanneer zij het nodig achten, los van wat de FNV zegt. Niet alleen zorgt het voor serieuze loonsverbeteringen, ook leidt het tot een beter begrip van je eigen macht en tot meer zeggenschap over je werk. Kortom, het geeft je controle; dat is het volwaardige streven waard!